ما که تا دیروز نمی دانستیم لوزان کجا است اما به یمن امضای این توافق بیانیه نامه بالاخره اطلاعات عمومی مان بیشتر و بیشترشد.

مثلا فهمیدیم آلماتی کجا است و ژنو برای کدام کشور است و این نکته ی مثبتی بود برای ایرانیان فهیم و من متاسفم برای دلواپسان که به این نکات توجهی ندارند.

اما بیانیه تمام شد، ظریف به مجلس رفت و تمام شد و همه چیز تمام شد الا یک چیز؟

راستی کف خیابان هایی که عده ای ریختند و رقص و پایکوبی کردند را دیدید؟

جای پا به برهنه ها کجا است؟

 

موقع انتخابات؟

چرا مردم مستضعف و کوخ نشینان تاریخ ساز ایران در صحنه نبودند؟

راستش را بخواهید دولت اشرافیتی که به نام دولت تدبیر و امید پا به صحنه گذاشته است جایگاهی برای مردم مظلوم و پا برهنگان تاریخ نمی شناسد؟

همان ها که بی توقع انقلاب کردند و تا جنگ شد جنگدیدند در حالی که آقایون دولتی مان و خیلی از آقازاده هایشان مشغول تحصیل علم بودند و برای مان حجت شرعی هم از این کارشان می آوردند.

اما این پا برهنگان بودند که در کف میدان جنگ برای دفاع از ناموس جنگیدند.

آن که در اروپا درس خوانده می داند ناموس چیست؟

حتما می داند و حتما برای آن می جنگد.

اما...

بی خیال

به یاد شهدای هسته ای مون، به یاد مردای مرد، به یاد همون هایی که تا آخرین نفس ایستادند و  به یاد نامردایی که به زودی زود نامشان از تاریخ این مملکت پاک می شود.