بالاخره عید آمد، با همه بالا و پایینی های این ماه بزرگ ولی رسیدیم.
می دونی، می تونستم این حرف رو نزنم یا اصلا بگم به بقیه چه ربطی داره، یا این ک آخه کی این حرفا رو می شنوه یا یا یا یا یا هراز تا یای دیگه
یا این که می شد احساس کنم که چهارتا دشمن من دارند این حرف ها را می خونند و با یه الفاظ زشت و داغون حرف بزنم.
اما نشد..
راستش یه چیزی رو هیچ وقت یادمون نمی مونه
ما آدم ها بعضی وقت ها دوست داریم عوض شیم اما می ترسیم.
سفر مشهد تموم شد و به قم برگشتم، بعد از مراسم افطاری حرم امام رضا که خیلی خوب بود، به یه مراسم افطاری دعوت شده بودیم. تو جمع ما یکی از فامیل ها که آموزش پرورشی است و توی تربیت فرزندان جامعه ما نقش داره، البته الان از هر پنج تا دانش آموز طبق آمار رسمی شش تاشون تک دارند و معدل نمره ریاضی در سال گذشته دانش آموزان ایران زیر ده بوده.
خلاصه کلام، این فامیل بسیار محترم و دوست داشتنی (انتظار ندارید که نسبت ها را در مجاز فاش کنم) منبر را بر دست گرفته بود و از اقتصاد و سیاست می گفت، البته یاد حرف های فلاحتی صدای آمریکا و عنایت فانی بی بی سی می افتادم ولی گوش می کردم.
