سلام چهل و سوم: هیس ...

سلام چهل و دوم: همین الان یهویی

چند سال پیش وقتی دولت آقای روحانی گفت ما فکر نمی کردیم رای بیاوریم و لذا یک صفحه A4 طرح برای مملکت داری نداشت گفتیم این دوره دوره ی یهویی ها و اتفاقات اتفاقی است.

اما اوضاع کمی پیش تر پیچیده تر شده است و انگار بعضی از سیاسیون فراموش کرده اند در کجای دنیا زندگی می کنند.

هر چند تقصیری بر آن ها نمی شود گرفت چرا که کسی که از انگلیس و امریکا مدرک تحصیلی دارد چه انتظاری داری که جاسوس نباشد.

هر چند لباس روحانیت بر تن کرده باشد.

سلام چهل و یکم: سکوت باید نگرد، مردانه باید ایستاد...

و مردی میان فریاد نامردمان خسته از کوس بی غیرتان نشسته بر دامنه ی کوهی و مناجاتی می خواند برای دل های مرده ای.

مردان ساکت اند و زنان جسته از جای خویش و ناله های نیم بند کودکی پشت دروازه های یک شهر

و سکوتی مرگبار که بر شهر خسته ای استوار گشته است.

وقت وقت نرم نرمان نبود و قدم های محکمی چون ابراهیم ام آرزو است.

نگران شده ایم از همه، همه ای که کمتر اند از یک رمه

بحث بر سر تعداد و کمیت نبوده که شیخ ما گشته است در میان رمه های بسیار.

سکوت شهر مرگبار را فراگرفته است.

و زنده نباد آن که بر دیواره های شهر بلند بلند آواز مرگ می خواند و سرود جنون تلاوت می کند.

و مرده باد آن که زیر لب می گفت:

مسیح عربده کش و با دستمال یزدی.

مرد نبودی و مردانگی ندیدی و الا می فهمیدی که قصه نبوت به سادگی یک تحریف نیست.

سلام چهلم: چه کسی خورده و تو باید زور بزنی...

این روزها من و تو همیشه با این صحنه مواجه می شویم که وقتی می خواهیم از یک عزت ایرانی درست و به موقع دفاع کنیم می گویند ببین تو مملکتی که دارند می خورند و می برند به تو چه آخه...

می دونید محرم نزدیکه، به نظرمن توی غدیر باید محرم را تسلیت گفت.

توی غدیر باید روضه ی سری به نیزه بلند است در برابر زینب خدا کند که نباشد برادر زینب را خواند.

عاشورا دیره توی همین غدیر باید روضه ش رو خوند.

توی داستان و ماجرای کربلا به سران کوفی نزدیک به چند میلیارد تومن امروزی دادند و مردمی که برای همین جمله ی کی بخورد و من کتکش رو بخورم سکوت کردند و عاشورا شد.

در ماجرای فردای غدیر هم همین اتفاقات افتاد، سران مزدور خوردند و خوابیدند و حکومت ودموکراسی خود خوانده را ایجاد کردند و یک مولی شد و یک چاه...

تنهای تنها

مردمی بودن به سکوت نیست، باید غرید برای خدا.

مباد مولای مان امروز تنها باشد.

مباد

سلام سی و نهم: هیچ چیز جای خودش نیست.

این روزها تقریبا اولین روزهای شروع دروس حوزه است.

یک درس مون با استاد مومنی است. سید حسین مومنی، آدمی با وقار و خوب.

اما درس آیین نگارش ما اصلا قیافه اش به ادبیات نمی خوره.

آخه من موندم اگه من مکانیک خوبی باشم تو بر می داری ببریم تا برق کاری خونه ات رو انجام بدهم.

بابا استاد اصول فقه با اون همه خوبی هاش نمی تونه یک استاد بربال قلم خوبی باشه.

می فهمی...

نیست.

سلام سی و هشتم: به بهانه ی هفته ی دفاع مقدس

شهید شاید به قول بعضی ها یه وازه ی خسته اس.

خسته گی اش واسه اینه که بعضی ها از بس از کنارش خوردند و خواستند باهاش دهان ببنیدند کمی خسته شده ولی شهید ...

راستش شهید نماد مقاومته، یعنی برای رسیدن به هدف باید پای همه چیزت وایستی، نه این که به محض این که یه خوردی سختی دیدی بکشی کنار و همه چیزت رو رها کنی.

ببین تو که عاشق اروپا رفتن و کشته مرده گرین کارت های امریکا هستی.

تویی که به محض شنیدنه منهتن آب از لب و لوچه ات آویزون می شه و اسم کوچه های نیویورک را از محله های پایین شهرت بهتر و بیشتر بلدی، یادت نره اونا کی هستند.

یه موقع نری تو دهن گرگ و نتونی بیرون بیایی.

شهیدا رو نگاه کن، درسته سخته ولی وایسادند پس تو هم وایسا

 

سلام سی و هفتم: انحطاط یک تمدن

انحطاط می دانی یعنی چی؟

انحطاط یعنی حتی تو در زمانی عده ای در آرامش برای خنداندن این مردم که بعضی بی دلیل و با دلیل عصبی هستند تلاش می کنند، افرادی بیایند آن را سیاسی کنند و این تفریح و سرگرمی را به طعم گند حزب بازی بیالایند.

سلام سی وششم: چه ضایع می خندی...

چه ضایع می خندی تویی که هزار درد داری!

ولی برای دل من هم که شده

وقتی به من می رسی لبخند به لب داری.

سلام سی و پنجم: ساده بودیم نمی فهمیدیم...

بچه که بودیم خیلی ساده بودیم، سر صف های طولانی مدت مدرسه که می ایستادیم، بعد از عرایض و فرمایشات مدیرومعاون تازه معاون پرورشی می آمد و صحبت می کرد.

بعضی روزها به ما می گفت برای این که صداتون برسه به کربلا بلند صلوات بفرستید،

یا می گفت برای این که تن امریکا بلرزه بلند بگید مرگ بر امریکا

ماهم گلوهامون رو پاره می کردیم و می گفتیم جوری که فقط باید از همسایه های بلقی حلالیت بطلبیم که صبح های اول صبح با نعره هامون بلندشون می کردیم.

آره این تازه اول مطلب نیست.

سلام سی و چهارم: صندوق رای

همیشه در طول تاریخ از اول خلقت انسان ها و پدر انسان حضرت آدم، غدیر وجود داشته است.

البته غدیر یکی است بر منگرش لعنت.

اما آدمی دقت که می کند و خوب می بیند و توجه اش را جلب قضیه می کند می بیند ولیان جامعه، امامان زمان ها همیشه در یک غدیری برای خود جانشینی تعیین کرده اند و از مردم خواسته اند که از او تبعیت کنند.

اما این انسان ها تن به حرف ولی جامعه ندادند و دست به دموکراسی زدند.

رای گیری را بر گزیدند و همیشه چوب رای های شان را خورده اند.

آدمی با عقل ناقص خود نمی تواند انتخاب کامل کند.

آدم برای انتخاب های کامل باید ابتدا عقل خود را کامل کند و صد البته در این مسیر باید دست به تبعیت از انسان کامل که منشا وجود همه چیز او است بزند.

غدیر هم انتخاب امیرالمومنین بود و مردمی که انتخاب خود را کردند و کسی را غیر از امیرالمومنین از صندوق ها بیرون آوردند.

و لذا تاوان عمل نکردن به غدیر ها همیشه عاشورا است.

یادمان باشد عده ای سال 92 چه می گفتند؟

چه کسی را منتسب به رهبری اعلام می کردند و با او مخالفت صریح می کردند.

حالا که پاها در گل گیر کرده 

جالب است دوباره فحش هایشان به سمت و سوی امام جامعه (امام خامنه ای) است، او گفته بود ولی مردم عمل نکردند.

ما اگر ناشکری کنیم با مردم سوریه و عراق و ... هیچ فرقی نداریم.

یادمان باشد تبعیت نه حمایت.

باید از امام تبعیت کرد.

حمایت را همه می کنند.

تبعیت نقش اساسی است.